Michalski stał się nieodłącznym towarzyszem naszych zebrań.<br>&lt;page nr=40&gt; O Henryku Domińskim nikt z nas wtedy jeszcze nie słyszał. Dopiero w jesieni 1932 roku zjawił się w redakcji "Kuriera Lubelskiego" chudy i długonosy, niemal przezroczysty od niedojadania młodzieniec i wręczył mi wiersz, prosząc o przejrzenie: "Jeżeli pan uzna, że nadaje się do druku...". Uznałem, że po paru poprawkach nadaje się, i wydrukowałem. Chyba to był jego debiut, a nie w "ABC", jak podaje Szymański. Domiński pisał wiersze jakby "na siłę", w każdym razie bardzo rzadko, długo je w sobie nosząc i poddając wielokrotnym poprawkom. Męczył się w niepewności, czytał gorące jeszcze teksty kolegom