było krytą strzechą chałupkę i starego inżyniera Zabuchina, który siedział w cieniu na ganku, pykając fajkę. Miał na sobie wyszywaną, lnianą rubaszkę, wypuszczaną na spodnie. W południe zawsze schodził z budowy, gdyż nie cierpiał skwaru, i przyglądał się z dala robotom. Czasem coś szkicował, ale przeważnie głowa mu opadała i drzemał w wiklinowym fotelu. Na budowie nie brano mu tego za złe, bo był mocno leciwy i należało się nieco wytchnienia starszemu człowiekowi. Gdyby nie wojna, pewnie poszedłby dawno na emeryturę i podlewał kwiatki w podmoskiewskiej daczy zamiast trudzić się w śnieżycach i skwarach Kazachstanu. Zosia tak ciepło opowiadała o nim