dużym salonie, gdzie stał fortepian, na którym grano Chopina, Griega i gdzie Józef Kotarbiński deklamował utwory polskich poetów. Ku radości pani Elizy krakowski reżyser wystąpił kiedyś jako inscenizator Psalmu dobrej woli jej ukochanego wieszcza - Zygmunta Krasińskiego, przygotowawszy do zbiorowej recytacji panienki z okolicznych dworków.<br><br><br>"Różowość wieczornych zórz" przepływająca przez konary drzew, barwiąca kwadratowe szybki oszklonej werandy, a w jej światłocieniach - On - gospodarz, "Jego Wysokość Pan i Władca Florianowa" o marzących, smutnych oczach. Te niezapomniane z nim pogawędki! Cudownie, wprost niebiańsko, jest móc patrzeć na jego szlachetną twarz ozdobioną fantazyjnymi floresami sumiastego wąsa, słuchać niskiego, pięknie brzmiącego, miękkiego jak aksamit głosu.<br><br> Kiedyś