jak do domownika. <br>- Danke... - podziękował za słowo i za uśmiech. Wskazała mu drzwi biura, patrząc za nim. "On to do gałęzi nie podskoczy, zaczeka, aż mu jabłko samo spadnie". <br>Proboszcz wstał zza biurka. Uścisnął mu rękę. Był wyraźnie ożywiony. <br>- Do obiadu jeszcze godzinka... W bibliotece będzie nam wygodniej. - Proszę - zamknął drzwi - proszę, niech pan docent siada. - Zaskrzypiały trzcinowe oparcia. <br>- Pozwoli pan, że zapalę... ale zanim... <br>Wstał i z półki wolnej od książek zdjął karafkę, postawił na biurku, po czym sięgnął po dwa malutkie kieliszki. Nalał. Podał jeden Hansowi. Podnieśli je do ust. <br>- Prosit... - Proboszcz pierwszy nadpił. <br>- Ciekaw jestem, czy pan pozna