i inne, mniejsze i mniej lubiane) stanowiała przedmiot szczególnej troski mamy i jej osobistych zabiegów, jak: podlewanie, odkurzanie, mycie, nawożenie, wymiana ziemi, a przypuszczam, że też - pieszczoty i pocałunki. Było to uczucie odwzajemnione i kencja rozkwitała pod jej wpływem rzadko spotykaną bujnością i pięknością. To właśnie w jej cieniu zwykle dumała mama "o szarej godzinie" dopóki refleksy ulicznych latarń na suficie nie dały znać, że pora zapalać lampy, już w owych latach elektryczne. Dobrze, że nie byłem świadkiem owego rozstania, kiedy to, w dziesięć lat później, w obliczu przeprowadzki do mieszkania, w którym już nie było miejsca na jej rosłą ulubienicę