zdawało, żem z mroków chaosu<br>Wybiegł w świat - niepochwytny i wolny od losu.<br><br>Że najtrwalszy ze wszystkich przywidzeń i dziwot -<br>Sam o sobie śnię powieść - sam klecę mój żywot.<br><br>Że powoli, niechętnie i niepostrzeżenie<br>W złych snach mi się z dnia na dzień - ciuła przeznaczenie.<br><br>I że musi upłynąć bardzo dużo czasu,<br>Nim mrok pozna mnie w kwiatach lub stwierdzi śród lasu...<br><br>Dziś wiem, że w zło się trzeba, jak w szelest, zasłuchać -<br>Że je łatwiej wykrwawić, niżli udobruchać.<br><br>Mgła mi z ręki wróżyła... Pamiętam szept cienia...<br>Nim cios we mnie uderzył - wprzód zbrakło zbawienia.<br><br>A gdym wołał o pomoc - tak