się, że o <br>ile przekroczenie kałuży mogło zależeć od bohaterki wiersza, to o ostatnim kroku, <br>w nieskończoność, nie my decydujemy.<br>W swojej twórczości z lat wojny musiała więc Maria Pawlikowska-Jasnorzewska <br>stanąć twarzą w twarz z Bogiem, ona - powtórzmy za Karolem Wiktorem Zawodzińskim <br>- "pozbawiona oparcia religijnego". W jej poezji z dwudziestolecia międzywojennego <br>niejednokrotnie pojawiały się - jak już pisałem - słowa ze sfery sacrum, ale <br>były jedynie rekwizytami służącymi do wykreowania artystycznej wizji. Niekiedy <br>nawet poetka, tak wydawałoby się wyczulona na wszelkie niuanse, przekraczała <br>pewne granice, jak w wierszu Modlitwa ("O pocałunku, któryś jest w niebie / <br>razem z duszami bzu i jaśminu!"). Stąd to