sposób dość niesamowity ukazywała mu się o zmroku jej twarz; pamiętał, że gdy siadywała w ciemnej sukni z aksamitu na ciemnej kanapie i zmierzch zaczynał ujednolicać wszystkie barwy, to doznawał dziwnego uczucia: "ta dostojna biała twarz jest jakby zawieszona w powietrzu", to znów wydaje się kołysać wśród kłębów gęstego, siwego dymu. Pani Eliza namiętnie paliła papierosy, cygaretki i w tej nikotynowej topieli przypominała mu "proroczą głowę Mickiewicza, potężną, promieniującą geniuszem..." Porównaniem tym pragnął, jeśli nie upiększyć, to przynajmniej uwznioślić kadzidlane wspomnienie o pisarce.<br><br>Przy zachodzie słońca szli do ogrodu, ona wdychając zapach róż stwierdzała enigmatycznie: "Najniebezpieczniejsze łańcuchy dla duszy są te