do osobnej klasy Trfoolio-Geranietea (T. Muller 1962). Tak w obecnej, jak i w uprzednich swych pracach, P. Jakucs przyjmuje wyróżnienie tej jednostki, choć z jego zestawień wynika, że nie ma po temu dostatecznych kryteriów florystycznych; są natomiast swoiste cechy w strukturze i fizjonomii zbiorowisk. Ujęcie to, moim zdaniem nadal dyskusyjne, nie rzutuje w sposób istotny na treść książki, która dotyczy głównie podstawowych jednostek w randze zespołów i związanych z nimi zagadnień ekologicznych. Niektóre z nich porusza także ostatni, piąty rozdział książki. Dotyczy on polykormonów, czyli roślin tworzących kolonie pędowe i odgrywających szczególną rolę w płatach położonych na obrzeżach lasu, w