określiła jako "jeden prawdziwy raj". Ale i tutaj w pokoiku na piętrze wśród starych mebelków, pamiątek, odczuwa się niezwykły klimat; to wszystko, co - acz niematerialne - panowało we florianowskim dworze... I te gałęzie orzecha za oknem też mogą - mocą wyobraźni - przypominać sędziwej mieszkance włoskie drzewa z florianowskiego parku i jej szczęśliwe dzieciństwo, młodość.<br><br>Pani Jadwiga pamięta panią Elizę, w kapeluszu na kopulastej fryzurze używającą przejażdżki z "najmilszym woźnicą" na koźle - panem Bochwicem, w szerokoskrzydłej panamie na głowie. W ręku dzierży jakieś rośliny (zapewne ususzy je potem na przewiewnym ganku i wklei do zielnika), stajenny chłopak trzyma konia za uzdę (pani Eliza lękała