charakter mają dramaty, które były pisane nie dla sceny - jak Manfred, Cromwell, trzecia część Dziadów, Nie-Boska komedia - niż na przykład Remorse, Hernani, Chatterton, Konfederaci barscy, pisane niekiedy nawet dla konkretnego teatru. Zakładane przeznaczenie - do lektury lub na scenę - decydowało o stylu utworu.<br>Ci dramaturdzy, którzy rezygnowali z wystawiania swych dzieł, manifestacyjnie odcinając dramat od spektaklu, mogli pisać z poczuciem pełnej swobody, lecz płacili za nią rezygnacją z owej niezwykłej rangi, o jakiej romantycy marzyli: pomostu między artystą a tłumem. Ci, którzy zrezygnować nie chcieli, szli na kompromis - jego skutki i granice widać w ukształtowaniu przestrzeni teatralnej, w kompozycji, didaskaliach, uwagach