których pisał kiedyś Stanisław <br>Wyspiański, aby naszą cywilizację przepoić duchem sprawiedliwości i miłości, otworzyć ją na świętość i na piękno. Jednakże kierując naszą uwagę ku "Przy wielkim czynie...", Jan Paweł II mówił do nas również tym, czego nie dopowiedział - pozostałymi wersetami owego krótkiego utworu: <br><br>Przy wielkim czynie i przy wielkim dziele <br>Podłość paść musi jak szkodliwe ziele, <br>Które z korzeniem z grudy się wyrywa <br>Niech własnym mianem każdy się nazywa <br><br>Jeszcze bardziej intrygująco wyglądało odwołanie się do Wyspiańskiego przy końcu pielgrzymki, podczas mszy kanonizacyjnej św. Jadwigi królowej. Jan Paweł II, rozważając Janowe zalecenie, by nie miłować językiem, ale czynem, mówił na