umotywowane wejścia i wyjścia postaci, dodając nowego blasku ich słowom i działaniom. Stąd właśnie obojętność publiczności dla Teatru Francuskiego, który był zawsze naszą chlubą i najszlachetniejszą przyjemnością"&lt;/&gt;.<br>Znów teatr tragiczny, symbol stylu wysokiego i doskonałości, stał się nie tylko celem ataków, ale i punktem wyjścia do planów reformy. Z upadku dźwigał się powoli w tym samym czasie, gdy wchodziły na sceny sztuki romantyków - po rewolucji lipcowej. (Ale po kolejnych kilkunastu latach, gdy we Francji zakończy się epoka teatru romantycznego, tragedia znów zacznie triumfować - wraz z nową znakomitą odtwórczynią ról tragicznych, panną Rachel, a zagorzałymi apologetami tej nieco odnowionej tragedii stali się