z siebie krzyk, może ten, który zdusiła tamtej nocy, a może zbierał się w niej latami, jest taki mocny, głośny, zagłusza wszystko, zalewa ognisko, zaskakuje Joannę, osłabiona alkoholem nie ma z nim szans, on żyje własnym życiem, brzmi w całym lesie, dociera do czubków drzew, zatacza wokół nich kręgi, wraca echem, zbiera siły, by znowu rozbrzmieć - mamo!, Joanna słyszy zaniepokojone głosy, ktoś nazywa ją wariatką, ktoś mówi, że się upiła - uspokój się - oddech Krzyśka tuż przy jej twarzy, Joanna czuje jego złość, ale nie może przestać, Krzysiek ściska jej szczęki - uspokój się - syczy, znam to - myśli Joanna, tak robiła Helena, gdy