Co do znaczniejszych zaś (maioris vero), stosownie do tego, jaka to będzie osoba, zadośćuczynienie wzrastać będzie aż do 300 solidów według oceny naszej lub naszych następców"&lt;/&gt;.<br>Rotari potwierdził zasadę szacowania wergeldu według jakości osoby, ale nie określił żadnych wartości liczbowych, pozostawił zatem w mocy stary zwyczaj. Gdy Liutprand określał w edykcie z 724 r. minimalną i maksymalną wysokość wergeldu na podstawie starego zwyczaju (consuitudo enim est), miał na myśli ustną tradycję prawną. Ale tradycji tej odpowiadało w rozdziale 62 Liutpranda tylko to, co odnosiło się do ogółu longobardzkich wojowników. Odmienna norma dotycząca gasindów miała inny charakter: nie opierała się na starym