sprzeniewierzenia się przez nich honorowym powinnościom opiekuna, mund nad wolną kobietą przechodził w ręce mężczyzny, który stał na czele jej plemienia, czyli w ręce króla. Z powodów, o których była i będzie jeszcze mowa, ta archaiczna zasada zachowała moc obowiązująca, a nawet wysoką rangę ustrojową w pisanych prawach Longobardów. Dlatego edykt Rotariego oraz uzupełniające go edykty Liutpranda zawierają liczne i bardzo szczegółowe regulacje dotyczące mundu nad wolnymi kobietami.<br> Z małżeństwem wiązały się u Longobardów trzy podstawowe płatności: meta (metfio), faderfio i morgingab. Meta, czyli zapłata za mund, była negocjowana między narzeczonym a opiekunem lub opiekunami narzeczonej. Ostatecznie wysokość mety określała umowa