głębokości 15 m, zakładając, że wraz ze wzrostem powierzchni będzie następował przyrost temperatury. Berger (1955) za maksymalną głębokość mieszania przyjął zasięg mieszania wiosną i jesienią, poniżej którego zmiany temperatury nie występują. Patalas (1960) i Okulanis (1975) jako granicę mieszania przyjęli zasięg epilimnionu i ustalili zależność między jego miąższością a średnią efektywną długością osi jeziora. Zjawisko mieszania wód jest ściśle zależne od parametrów fali, przy czym zarówno długość fali, jak i miąższość epilimnionu, jest funkcją jej rozbiegu. W "zależności od stosowanych wzorów określających współzależności między długością fali, rozbiegiem i prędkością wiatru, relacja między miąższością epilimnionu i długością fali zawiera się w przedziale