reżysera. Duet ten wydawał się niezwykle dobrany. <br>Kolejny film Królikiewicza spotkał się już z ostrym zarzutem niekomunikatywności. To &lt;hi rend="italic"&gt;"Wieczne pretensje"&lt;/&gt;. Królikiewicz odszedł w nim od ascezy swojego kadru. Nerwowość, ostrość konfliktu, nienawiść, wyładowanie kompleksów bohatera, wszystko to, wydawało się, reżyser zbyt jednoznacznie próbuje przełożyć na język filmu, na jego środki ekspresji i narracji. Dosłowność tego przekładu była irytująca. Nerwowo prowadzona kamera "z ręki", nerwowy rytm montażu świadczyły raczej o temperamencie twórców, niżby miały opisywać stany i predyspozycje psychiczne bohaterów. Film ten był jednak i interesujący, i nowatorski. Prawdziwość opisywanych sytuacji, dynamizacja konfliktów, wreszcie popis gry aktorskiej Franciszka Trzeciaka łączyły ten film