patriotycznego uniesienia, ruchu ogarniającego najpierw grupę podchorążych, później rozszerzającego się na powstańczą Warszawę. Szybkość, z jaką reżyser kreuje rzeczywistość teatralną, szybkość słów mówionych, śpiewanych, skandowanych, gestów i ruchów pojedynczych aktorów i całych grup postaci, szybkość określana przez muzykę i wyrażana przez obrazy jest w tym spektaklu jednym z najważniejszych środków ekspresji. Staje się sposobem mówienia o historii i o nadziei, jaka poruszyła listopadową Warszawę. Jest ta szybkość tchnieniem życia w świat dotąd zmartwiały i zniewolony. Jest jak romantyczny pęd ku nieskończonym możliwościom przemiany, jak romantyczna aktywność, która zdolna jest przeciwstawić się nieuchronnemu, monotonnemu rytmowi przemian pór roku, biologicznemu, niepowstrzymanemu cyklowi ożywania