i zanikanie w komorze Wilsona zawierającej absorbenty ołowiane. Liczba cząstek wtórnych rośnie w kilku pierwszych płytkach, a następnie maleje i znika. Pęki nie są na ogół zdolne do przeniknięcia przez ołowiane absorbenty grubsze niż 10 cm, co skłoniło P. Augera, fizyka francuskiego, do interpretacji tego fenomenu jako wyniku kolejnych oddziaływań elektronów, pozytonów i kwantów gamma.<br>Załóżmy, że rozwój pęku został zapoczątkowany przez kwant o dużej energii. W następnym oddziaływaniu mogą powstać pary: pozyton-megaton. I na odwrót, pozyton i megaton łącząc się ulegają anihilacji (unicestwieniu) z wytworzeniem kwantów ? o wielkiej energii, które są zdolne do przekształcenia się w pary itd., aż