i darowizn od przedsiębiorców. A te formy finansowania kampanii wyborczych dominowały w ostatnich latach. Niektóre przedsiębiorstwa obdarowywały przy tym kilka ugrupowań jednocześnie. Firma Arthur Andersen podzieliła na przykład 210 tys. zł pomiędzy trzy największe partie - AWS, SLD i UW. Najbardziej wątpliwą formą finansowania partii okazują się cegiełki wyborcze. Można je emitować w dowolnej ilości i poza wszelką ewidencją. Można rozbijać na poszczególne cegiełki wpływy od hojnych darczyńców, którzy chcą pozostać anonimowi. Obecny system uniemożliwia więc monitoring funduszy partyjnych i wyborczych, a politycy partii nie omijający prawa uchodzą za naiwnych. Najczęściej zresztą ci ostatni nie zdobywają dostatecznie dużo gotówki i przegrywają wybory