z miejsca do pierwszego tematu. Przynosił z sobą zawsze dwie albo trzy książki lub teczkę ze stosem tekstów (albo to były rzeczy, które dawałem mu do czytania, albo coś, do czego mnie chciał zachęcić) i trzymał na tym niespokojne dłonie, jakby powołując się na tkwiące we wnętrzu treści albo czerpiąc energię z zewnętrznej symboliki, jaką dla porozumiewających się winny owocować te teksty. Zawsze z początku głos drżał mu trochę, a zdania wychodziły z ust dosyć nieskładnie. Czuło się, że nadmiernie się spieszył, w każdym zdaniu chciał wyrazić za wiele i przerażony nie rozpoznawał własnych objawionych myśli. Bo przecież przychodził do mnie