kariery, wykreślona zgodnie z tym poglądem, biegłaby nieprzerwanie w górę, znacząc ślad nieustannego doskonalenia. W perspektywie historyka miałaby inny kierunek: przypominałaby raczej kształt paraboli, która z jednej strony wspierała się o smutną młodość, z drugiej &#150; o frustrację schyłku życia. W górę wznosiłby ją entuzjazm lat Sejmu Konstytucyjnego i napoleońskiej epopei. W tym czasie Potocki doszedł do maksymalizacji swego programu politycznego i największej intensyfikacji działań na polu kultury. Tych kilka zdań, przeniesionych z końca na początek, adresuję &#150; wzorem Stanisława Konarskiego &#150; do &#132;Nieczytelników"; czytelników zachęcam do ich weryfikacji w toku dalszych wywodów.<br> Start życiowy młodych Potockich nie był łatwy