poety" i "obywatela" stał się jeszcze silniejszy. Jego najwyraźniejszą artykulację znajdujemy w pochodzącej z tamtego czasu eseistyce Andrzeja Kijowskiego. Kijowski pisał o "etycznym talencie literatury", jej "sposobie etycznego bycia", o "centrum prawdy" i o ethosie literatury polskiej, na który składały się, jego zdaniem, takie cechy, jak "edukacyjność", "reformatorstwo", "historyczność". W esejach Społeczny ethos literatury polskiej i Religia i literatura Kijowski w jeszcze większym stopniu aniżeli autorzy "Pokolenia 68" kładł nacisk na siłę sprawczą słowa literatury, zwracając uwagę na jego wymiar transcendentny, sakralny, parenetyczny, a krytyka czynił tyleż strażnikiem wartości stanowiących o tożsamości wspólnoty narodowej, co strażnikiem moralności samej literatury, przechowującej i