zastanawiania się nad osobliwościami języka teatru i jego funkcjonowaniem w obrębie dzieła literackiego. O inscenizacyjnych nowościach poeci nie dyskutowali - po prostu, w miarę potrzeb, wprowadzali je do tekstów. Jakie one były, wszyscy wiedzieli, gdyż każdy bodaj romantyk w Europie zajmował się teatrem: pisał sztuki albo wdawał się w polemiki, publikował eseje czy recenzje.<br>Wyobrażając sobie dramat przyszłości romantycy wiązali z nim oczekiwania niezwykłej miary. Za jego sprawą miała zostać ucieleśniona idea symbiozy sztuk, miał najpełniej wyrażać tragizm rozdarcia człowieka między jego materialną naturą i duchowymi tęsknotami, eksponować konflikt ze światem i z Bogiem (stąd już krok tylko do dramatu mistycznego).<br>Swoistym