Osobiście skłaniałbym się do zaakceptowania z jednej strony postulatów wynikających ze stanowiska rygorystycznego, traktując je jako założenia idealizujące (ideał), przyjmowane przez każdego badacza-psychologa. Z drugiej zaś strony chciałbym akceptować, w jakiejś mierze, postulaty wynikające z przyjęcia trzeciego, realistycznego stanowiska, jako swoiste ograniczenie od dołu swobody działania badacza przez kodeksy etyczne. Rzecz jasna, "postęp" w etyce badań psychologicznych powinien przejawiać się nie w rozluźnianiu rygorów etycznych (postawa indyferentyzmu moralnego), ale w ich zaostrzaniu (postawa rygoryzmu etycznego).<br><br>W poprzednim punkcie (2.1) zajmowaliśmy się problemem niedoinformowania osoby badanej (lub jej dezinformowania) w imię swoiście przez psychologów pojmowanej nadrzędności celu naukowego nad prawem