w. wieś należała do Achiatiusa v. Borck, właściciela m.in. Kwitajn (Quittainen) i podlegała już pod kościół w Rogajnach. W 1875 r. liczyła 101 mieszkańców, a w 1939 r. wraz z Maciejowizną i Malinowem (Amalienhof) - 147 mieszkańców. Na początku XX w. 163 mieszkańców Leżnicy żyło w 15 domach, było 155 ewangelików i 8 katolików. Od ok. 1919 r. do 1940 r. dzierżawcą, a następnie zarządzającym dobrami w Leżnicy był Max Hube. Po nim w latach 1940-45 nadinspektor Georg Klatt z Kwitajn i Hermann Korbahn - na podstawie decyzji Marion hr. von Dönhoff. Jako Rentmeisterin zarządzała ona dobrami wchodzącymi w skład Fundacji