kodyfikacją Prawa Fryzów daje się najlepiej objaśnić na przykładzie podyktowanego przez Wlemara tytułu XI. Głosił on, że człowieka, który włamał się do świątyni (qui fanum effregerit) i zrabował przedmioty kultu należy po obcięciu uszu i wykastrowaniu złożyć w ofierze znieważonym bogom, grzebiąc go żywcem w mokrym nadmorskim piasku14. Włączenie tej ewidentnie pogańskiej normy do chrześcijańskiego spisu praw pod auspicjami Karola Wielkiego nie wchodziło w rachubę. Philipp Heck miał jednak szczyptę racji: norma ta mogła posłużyć - rzecz jasna po odpowiedniej przeróbce - ochronie chrześcijańskich obiektów sakralnych. W Capitulatio de partibus Saxoniae z 785 r. Karol Wielki domagał się, "aby kościoły Chrystusa, które teraz