być rozumiane jako oznaka ontycznego wykorzenienia, jak również pokłosie katastrofy idei człowieka i ludzkiego języka, to bohater Bieleckiego ten stan waloryzuje dodatnio. Pustka i "dziura", jaką pozostawia utrata idei, oznacza uwolnienie od "tego, co wstrętne", "zgniłe", "robaczywe". Szansa, którą daje "świat posthistoryczny", wynika z różnicy między przestrzenią, jaką zawiadują reguły fabulacji, a światem rządzonym przez prawa ruchu, przyspieszenia i katastrofy; między istnieniem określonym jako "przesuwanie się [...] ze znaku na znak" (27) a iluzją samouobecnienia się przez (rewolucyjny) czyn; między dziejami przygód a procesem dziejowym; między nie-historią włóczęgi po pustyni ("krainie kaktusowej", "wydrążonej dolinie") a ruchem prostoliniowym jednostajnie przyspieszonym, metropolitalną historią