irokeskich na stronę króla miały być jeszcze wzmożone. Wręczono im więc bogate upominki i honorowano na wszelkie sposoby, pamiętając przy tym, rzecz jasna, o zademonstrowaniu wodzom całej brytyjskiej potęgi wojskowej. Dziarsko defilowały przed nimi doborowe oddziały i często wtórowały tym przemarszom donośne salwy z armat strzegących bezpieczeństwa grodu. Wypalono wiele fajek pokoju i odnowiono w Montrealu układ o przyjaźni. Ale podstawowego celu - przyciągnięcia wszystkich plemion Ligi do wojny po stronie Anglików, przeciw zbuntowanym kolonistom - nie udało się osiągnąć. Za rebeliantami opowiedzieli się wodzowie Onejdów, Tuskarorów i częściowo Seneków. Pozostali, wraz z Josephem Brantem, potwierdzili swą wierność Wielkiemu Ojcu w dalekim Londynie. Na