i materiałów agitacyjnych w języku francuskim czy duńskim. Większość tych funkcjonariuszy i przywódców SPD uważała zapewne, że spełnia swój obowiązek internacjonalistyczny, gdy przestrzega w życiu wewnątrzpartyjnym formalnej równości. Jednakże w tych wszystkich konkretnych wypadkach zasady prawdziwego internacjonalizmu wymagały od nich takiego postępowania, które pozwoliłyby wynagrodzić towarzyszom Polakom, Francuzom i Duńczykom faktyczną nierówność, jaka dzieliła tych ostatnich wskutek panującego systemu germanizacji i ucisku narodowego od socjaldemokratów Niemców.<br>Niezrozumienie tych podstawowych zasad proletariackiego internacjonalizmu było, jak wiadomo, jednym z przejawów pogłębiającego się oportunizmu w kierowniczych instancjach SPD, podobnie zresztą jak i w niemal wszystkich legalnych partiach II Międzynarodówki, na którego treść ekonomiczno-społeczną