łaskawie go od nich odróżniając. <br>Kiedy próbował wyrazić swoją opinię na jakiś temat, zwrócić komuś na coś uwagę, gdy po prostu chciał być obecny przy ważnych rozmowach, czynnie w nich jako ojciec w końcu, głowa rodziny, uczestniczyć, machaliśmy tylko rękami, przebąkiwaliśmy coś o braku sensu i czasu, pochłonięci swoimi życiowymi fascynacjami. Nie mogło być dla ojca nic bardziej poniżającego niż tak okazane lekceważenie, nie potrafił znieść właśnie obojętności, z jaką traktuje się jego samego, jego chęci ponownego zaistnienia i decydowania we wszystkich ważnych dla nas sprawach.<br>Dlatego nikt nagłą ciszą w domu się nie przejmował. Wiedzieliśmy, że śpi. Lekarze zalecali w