prostoliniowym jednostajnie przyspieszonym, metropolitalną historią kolejno następujących Imperiów.<br><br>3.<br>Bohaterowie-marionetki Bieleckiego często są świadomi owej "dziury", "pustki" czy "wydrążenia". Główna persona opowiadania Z kołysanką do nieba, Lora, postać z zapomnianej baśni, lub/i porzucona wśród rupieci, zamknięta w szafie lalka, rozumie, iż przebywa w &lt;gap&gt; Baśni skrywającej fikcjonalność przeciwstawiona zostaje fikcja świadoma swych ograniczeń. Bohaterowi manifestującemu rzekomo własną "istotę" czy "esencję" (udzieloną mu nawet nie przez autora, lecz przez gatunkową konwencję lub/i ideologiczny dyskurs) przeciwstawia się marionetka świadoma swojej kondycji.<br>W konsekwencji metafikcje Bieleckiego stają się antypodą iluzorycznego królestwa obecności. Zgodnie uznane przez krytyków za najciekawsze opowiadania z tomu Nie