Piotr zatrzymuje się przy drzwiach, zapala małą latarkę, świeci nią do dziurki od klucza, wyjmuje kawałek drutu, chwilę w niej grzebie. Grzebie, grzebie, grzebie i nic.<br>- Co jest? - pytam zniecierpliwiony.<br>&lt;page nr=161&gt; - No, on zawsze tak robił.<br>- Kto?<br>- Piotr.<br>- To ty nie jesteś Piotr?<br>- Jestem, ale to on otwierał, ja stałem na &lt;orig&gt;filunku&lt;/&gt;, mały jestem, to uważam, by nikt nie przyszedł, jak robimy...<br>Mam go chęć udusić gołymi rękoma. Nie otworzył polskiego zamka, a został mu jeszcze szwedzki, z nim na pewno w ten sposób sobie nie poradzi.<br>- Przepraszam. - W oczach ma smutek przegranego faceta. Widzisz, od razu było wiadomo, czym pachnie spółka