czwórki przechodziły nie zauważone i że nie obdarzano ich należną uwagą. O Berencie pisano sporo, jego dwóm wielkim powieściom poświęcono kilkadziesiąt artykułów, choć <page nr=154> zauważyć należy, że - w odróżnieniu od Żeromskiego i Wyspiańskiego - nie doczekał się w tym okresie, poza wspomnianą broszurą Trzpisa, osobnej książki o sobie. Interesujące, że w procesie formowania owego kanonu wystrzegano się wszelkiego dogmatyzmu i doktrynerstwa. Nie znalazł się w nim na pozycji naczelnej Przybyszewski jako powieściopisarz i dramaturg, mimo że w sposób najdobitniejszy sformułował ideały estetyczne epoki, znalazł się w nim natomiast Żeromski. Krytyka zdołała narzucić wypracowany przez siebie kanon na długo, obowiązywał on bowiem i w