ledwie trzy. Jest to stan charakterystyczny dla małp szerokonosych o długim, chwytnym ogonie, jak lemurów. Jest prawdopodobne, że wyłącznie amerykańskie małpy szerokonose (udokumentowane dopiero od miocenu) są potomkami tamtejszych małpiatek i z małpami wąskonosymi Starego S´ <br>wiata nie mają żadnego związku. W środkowym oligocenie Egiptu były też naczelne o takiej formule zębowej (Apidium). Współwystępowały już wówczas z pierwszymi małpami wąskonosymi (Propliopithecus, Aegyptopithecus; ryc. 17.3), które mają tylko po dwa zęby przedtrzonowe. Zwraca uwagę powolne tempo ewolucji tej gałęzi rozwojowej naczelnych.<br>&lt;page nr=426&gt;<br>Wyjściowy dla dzisiejszych małp zwierzokształtnych owocożerny Victoriapithecus żył 15 Ma temu. Najstarsze małpy niewiele się różniły od dzisiejszych.<br>Dalsze przemiany