i koniec.<br>- Ale ona płakała! - usłyszałem teatralny szept Beaty. Dzwoniła pewnie z kuchni i nie chciała drzeć się na całe mieszkanie.<br>- Na raźka! - przerwałem rozmowę, westchnąłem i wdepnąłem gaz w mojej alficy. <br><br>Światło jest ustawione świetnie, w tle wisi wykonana przez Anetę grafika z Don Kichotem, szczęśliwie nieprzesłonięta szkłem, pusty fotel czeka na żonę naszego bohatera. Beata zdyscyplinowana przeze mnie przez telefon nic już nie przedłuża, tylko krótko melduje: <br>- Będzie za minutę.<br>- Okay - przeglądam notatki, zerkam raz jeszcze w monitor, a gdy pojawia się Aneta, szybko wydaję polecenia. - Cześć, Aneto. Siądź sobie tutaj, ja będę przy kamerze. O, stąd pozadaję pytania