różowej kapy), dwa kilo pomarańcz, jeden ananas, na półce posążek Buddy i kilkanaście kadzideł. Byłam bardzo dumna z siebie.<br>- Kochanie, może byś zabrała z kadru chusteczki higieniczne? - dobiegło zza kamery. - I jeszcze nasze zdjęcie, okulary i może tego twojego ukochanego misia bez jednego ucha? <br>W końcu oczyściliśmy widziany przez kamerę fragment naszej sypialni ze zbędnych przedmiotów i zaczęliśmy dyskutować scenariusz. Każde z nas miało ich w głowie przynajmniej kilka, ale wszystkie były dość prościutkie. Po godzinie stanęło na tym, że aktorzy z nas żadni i darujemy sobie scenki w rodzaju: "Panie doktorze, swędzi mnie tam, gdzie nie mogę się podrapać! Niech