Mszy z 1959 r. i uległa rozwinięciu w Missa brevis. Wiąże się <br>z dwuwarstwowym, stosowanym konsekwentnie typem narracji: partii chóralnej i <br>organowej, które komplementując się, tworzą zróżnicowaną grę napięć, np. Missa <br>brevis (s. 5, prz. 148).<br> Omówione szczegółowo elementy mszy kantatowej ­ tendencja do tworzenia formy <br>szeregowej, partie ensemblowe, fugi i fugata, kształtują styl Mszy uroczystej <br>(1936) na chór mieszany, kwartet solistów i organy Wiłkomirskiego. Cykl ten, <br>osadzony mocno w tradycji tego typu mszy (zob. s. 161), charakteryzuje spontaniczność <br>ekspresji, wyczucie posługiwania się pewnymi archetypami w kształtowaniu linii <br>melodycznej, faktury chóralnej i sposobów opracowania tekstu mszalnego.<br> W grupie missae pro Defunctis można