zajęciami w szkole, gdzie chciał wypracować sobie emeryturę.<br>Przesiadywał więc dalej w sali gimnastycznej, obrastał w sadło. Kręcąc palcami młynka na systematycznie powiększającym się brzuchu, obserwował z niezbyt skrywanym obrzydzeniem, jak jego rozkrzyczani uczniowie uprawiają zupełnie nie notowaną jeszcze w sportowych annałach dyscyplinę: połączenie koszykówki z boksem, rugby, zapasami i futbolem amerykańskim. Pozwalał im na wszystko, byle tylko nie pozabijali się, bo do biurokracji ubezpieczeniowej też nie miał głowy i chciał jej uniknąć.<br>Pewnego dnia Wiesław N., bez żadnej wcześniejszej zapowiedzi, nie przyszedł do szkoły. W domu też go nie było. Rodzice, z którymi mieszkał, nie potrafili powiedzieć, co się z synem