I nagle w mózgu poczułem strumień chłodu. Oprzytomniałem. Na tapczanie, do połowy rozebrana, leżała Wanda Siennicka, jedna z naszych pielęgniarek. Spojrzała na mnie przerażonym wzrokiem, a potem ukryła twarz w dłoniach. Słyszałem tylko jej urywane słowa:<br>- O, Boże... To straszne...<br>Ligenhorn powiedział spokojnie:<br>- Wynoś się stąd, idioto!<br>Zataczając się opuściłem gabinet. Nie wstępując do siebie, bez kapelusza, wybiegłem na ulicę. Pamiętam, że panowała ciemność i padał deszcz. Szedłem pieszo, aby odzyskać równowagę ducha. Więc to Wanda Siennicka! W Klinice nazywano ją Lolitą. Teraz zrozumiałem, dlaczego zawsze mnie unikała, chociaż gotów byłem okazywać jej szczególne względy. W każdym razie teraz miałem w