zwyczajów. Bo wie pan, ja tu trafiłem przez pomyłkę...<br>- Zrobicie łóżko w kancik - warknął i wyszedł. Trzasnęły ciężko drzwi. W tej rutynie było coś przerażającego. Zostałem sam w celi, zapomniany przez świat, i zrozumiałem, że można czasami tłuc głową o ścianę. Gdy nadeszła pora spania, wciągnąłem zgrzebną koszulę i ogromne gacie z tasiemkami, okryłem się kocem i zapłakałem nad swym zmarnowanym życiem. To była straszna noc, Panie Profesorze.<br>Wbrew pesymistycznym przewidywaniom na przesłuchanie zaprowadzono mnie następnego dnia rano. Drżąc na całym ciele wszedłem do zwykłego pokoju, jakich pełno po urzędach. W kącie za biurkiem siedział ten sam niski mężczyzna w okularach