swoich stolikach, jakby ich ktoś zdmuchnął, i rozmawiali o czymś, ale ja wiedziałam, że nie rozmawiają o mnie, bo w tej chwili to nie był temat do rozmowy, i wiedziałam, że niektórzy nigdy o tym nie będą rozmawiać, a niektórzy zaczną za chwilę, bo ciekawość w nich wygra i chęć gadulstwa, paplania bez sensu, chociaż nie było o czym. Chciałam się zapaść pod ziemię, ale Henryk usiadł przy mnie i patrzył tak spokojnie i miękko, i wiedziałam, że wszystko jest w porządku, że mnie za to nie znienawidził, bo tylko tego się bałam, było mi wszystko jedno, co widzieli inni, nie