gdy coś niezwykłego wdzierało się w melodię lasu, słyszał to po stokroć głośniej i wyraźniej. Tak właśnie dobiegał uszu Dorona szum strumienia albo wilcze wycie, albo huk walącego się drzewa. Odgłosy te, zrywające lub zmieniające leśną pieśń, nie oznaczały zazwyczaj nic niebezpiecznego.<br>Tym razem Doron odróżnił od innych dźwięków trzask gałązek łamanych stopami człowieka.<br>Mężczyzna biegł i to od dawna. Był zmęczony. Kroki stawiał nierówne, bo nie potrafił już utrzymać jednolitego rytmu. A za nim, daleko jeszcze, ale z każdą chwilą coraz bliżej, pędziło czterech mężczyzn prowadzonych przez psy. Biegli wzdłuż szlaku Liścia, tyle że nieco z boku i w przeciwnym