z żelazem. <br>- Bitwa! - krzyknął poeta. - Biją się! <br> - Kto? Z kim? - Geralt gwałtownymi ruchami starał się oczyścić oczy z mąki i plew. Niedaleko coś się paliło, ogarnął ich dech żaru i kłąb smrodliwego dymu. Tętent rósł w uszach, ziemia zadygotała. Pierwszym, co zobaczył w chmurze pyłu, były dziesiątki końskich pęcin w galopie. Wszędzie dookoła. Przemógł ból. <br>- Pod wóz! Kryj się pod wóz, Jaskier, bo nas stratują!<br> - Nie ruszajmy się... - zajęczał przypłaszczony do ziemi poeta. - Leżmy... Słyszałem, że koń nigdy nie nadepnie leżącego człowieka...<br> - Nie jestem pewien - wydyszał Geralt - czy każdy koń o tym słyszał. Pod wóz! Prędko!<br> W tym momencie jeden z