jak też cała sytuacja, o której mowa - odciskają się na rzeczowniku, kształtują jego formę. Brałoby się - zapewne - szablę. "Chwyta" się "szabelkę" - bo lżejsza i lotniejsza. Więc nie tylko bardzo skądinąd istotne: emocjonalny, sentymentalny stosunek do desygnatu, ludowy, naiwny punkt widzenia lub wręcz infantylizm myślowy sprawiają, że na "wojence" tak często galopuje się na "koniku" i śwista "szabelką". Ułan, definiowalny w kategoriach ruchu i przez te kategorie, opisywany i śpiewany być musi w pospiesznych ruchach drobiącego słowa języka.<br>Jeśli faktem jest, że - jak próbowaliśmy to wycinkowo ukazać - szarża jest ruchem organizującym całkiem spory obszar polskiej wyobraźni i kanalizującym równie pokaźną dozę polskich