Typ tekstu: Książka
Tytuł: Najprostszą drogą. Rozmowy z artystami
Rok: 1998
Tytuł: Najprostszą drogą. Rozmowy z artystami
Rok: 1998
malarza - przedstawiciela kierunku?
Oczywiście. Jest nim Braque. Z Polaków - Tadeusz Makowski i Eugeniusz Zak.
Pan przez wiele lat był asystentem profesora Jana Szancenbacha...
Tak. Profesor uprawiał inteligentną dydaktykę, była to artystyczna kindersztuba. Rodzaj jego dydaktyki w tamtym czasie - to czujne obserwowanie studenta, podkreślanie indywidualności, wydobywanie jej charakteru. Miał swoje skłonności, gdy chodziło o kolor, swoje preferencje... Ale nie łamał nikomu kręgosłupa: nigdy nikomu niczego nie narzucał. I ja tę tradycję pedagogiczną z całą świadomością kontynuuję, bo jest to tradycja sprawdzona, najlepsza. I jeszcze jedno: nie było mowy o formowaniu efektu końcowego w pracy nad obrazem. Wierzę, że istnieje pewna ciągłość przekazywania doświadczeń artystycznych
Oczywiście. Jest nim Braque. Z Polaków - Tadeusz Makowski i Eugeniusz Zak.
Pan przez wiele lat był asystentem profesora Jana Szancenbacha...
Tak. Profesor uprawiał inteligentną dydaktykę, była to artystyczna kindersztuba. Rodzaj jego dydaktyki w tamtym czasie - to czujne obserwowanie studenta, podkreślanie indywidualności, wydobywanie jej charakteru. Miał swoje skłonności, gdy chodziło o kolor, swoje preferencje... Ale nie łamał nikomu kręgosłupa: nigdy nikomu niczego nie narzucał. I ja tę tradycję pedagogiczną z całą świadomością kontynuuję, bo jest to tradycja sprawdzona, najlepsza. I jeszcze jedno: nie było mowy o formowaniu efektu końcowego w pracy nad obrazem. Wierzę, że istnieje pewna ciągłość przekazywania doświadczeń artystycznych
malarza - przedstawiciela kierunku?</><br><who3>Oczywiście. Jest nim Braque. Z Polaków - Tadeusz Makowski i Eugeniusz Zak.</><br><who1>Pan przez wiele lat był asystentem profesora Jana Szancenbacha...</><br><who3>Tak. Profesor uprawiał inteligentną dydaktykę, była to artystyczna kindersztuba. Rodzaj jego dydaktyki w tamtym czasie - to czujne obserwowanie studenta, podkreślanie indywidualności, wydobywanie jej charakteru. Miał swoje skłonności, gdy chodziło o kolor, swoje preferencje... Ale nie łamał nikomu kręgosłupa: nigdy nikomu niczego nie narzucał. I ja tę tradycję pedagogiczną z całą świadomością kontynuuję, bo jest to tradycja sprawdzona, najlepsza. I jeszcze jedno: nie było mowy o formowaniu efektu końcowego w pracy nad obrazem. Wierzę, że istnieje pewna ciągłość przekazywania doświadczeń artystycznych
