zespoły staromiejskiej zabudowy utraciły: w 100% &lt;name type="place"&gt;Warszawa&lt;/&gt;, w 90% &lt;name type="place"&gt;Gdańsk&lt;/&gt;, w 60% &lt;name type="place"&gt;Poznań&lt;/&gt;, w ok. 50% &lt;name type="place"&gt;Wrocław&lt;/&gt;. Rodzaj zniszczeń i ich zakres był zróżnicowany w poszczególnych miastach, przy czym dzielnice staromiejskie &lt;name type="place"&gt;Warszawy&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Gdańska&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Szczecina&lt;/&gt;, a także &lt;name type="place"&gt;Malbork&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Chojna&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Starogard&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Kołobrzeg&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Głogów&lt;/&gt; przedstawiały się jako wielkie zwałowiska gruzów wśród których streczały gdzieniegdzie resztki masywniejszych budowli, zazwyczaj kościołów lub ratusza.<br>O odbudowie zespołów staromiejskich przesądziły w Polsce nie tyle racje ekonomiczne, konserwatorskie czy urbanistyczne (konieczność szybkiej reaktywacji centrów miejskich), co głównie i przede wszystkim czynniki emocjonalne, decydujące o nastawieniu społeczeństwa wobec tego problemu. Opinia szerokich kręgów społecznych, nie ograniczonych wyłącznie do inteligencji, domagała