wydawała się imponująca. Wyglądała jak płytka misa odwrócona do góry dnem, nad którą wystawały niewysokie klocki przykryte dzwonkami do gaszenia świec. Ale w miarę zmniejszania się odległości "miska" przybierała niepokojące rozmiary. Okazała się straszliwie wysokim murem otaczającym kompleks wież o spadzistych dachach. Ściana ciągnęła się w obie strony, zaginając łagodnie gdzieś w nieokreślonym punkcie perspektywy. Droga od przystani wiodła wzdłuż niej i nie mogłem powstrzymać się, by nie ciągnąć ręką po idealnie gładkiej powierzchni. Była pokryta czymś w rodzaju glazury i całkowicie pozbawiona spoin.<br>"To robota Iskier" - objaśnił Płowy, widząc moją fascynację. - "Po wzniesieniu konstrukcji z granitu, wytworzyli tak wysoką temperaturę