ich domu, książeczkę o św. <br>Ignacym Loyoli. Bywało, że po przeczytaniu takiego jego maszynopisu patrzyłem na tak dobrze mi przecież znanego Tadeusza z niedowierzaniem i pytałem Tadziu, skąd ci ta mądrość? Bo były to teksty doprawdy tak wielkie, że niejako przerastały autora. Patrzyłem i myślałem: przy tym biurku siedzi człowiek genialny albo... kierowany tajemniczym natchnieniem Ducha Świętego. Potem już "Poczty Ojca Malachiasza" nie było, więc ja przestałem być wikarym Ojca Malachiasza. Cóż, tylko nielicznym udało się być wikarymi przez całe życie... Zadziorny, świadom swego talentu, przenikliwie wychwytujący u innych nielogiczności, mający swój niezależny sąd o rzeczach i ludziach, Tadeusz był pokorny